İntihar hiçbir zaman bana çok uzak veya çok radikal bir karar gibi gelmedi. Her insan hayatının bir döneminde o eşiğe çok yaklaşabilir. Bir an gelip hayatla aranda bir bağ, geleceğe yönelik bir umudun kalmadığını düşünebilirsin.
Bu bir korkaklık veya kaçış değildir, Hayatında dair bir karardır. Elbette Schopenhauer gibi bu kararı çok kutsayacak ve erdemli bir davranış olduğunu savunacak da değilim ama fiziksel veya manevi acılar içindeki bir insanın buna son verme kararına da saygı duyarım.
Bu yaşıma kadar çevremden iki kişi bu zor yolu seçti. Biri yakın çevremden sayılabilirken diğeri nispeten daha uzaktan tanıdığım kişilerdi. Elbet ikisinde de derin bir şok ve üzüntü yaşadım. Ne de olsa bildiğin birilerinin yaşamdan vazgeçmesi çok kolaylıkla atlatabileceğim bir durum değildi.
Onların kararını değerlendirip sorgulamak benim haddim değil. Hele bu karar öyle kolaylıkla alınabilecek br karar değilken. Ben daha çok bireyler olarak çevremizle ilişkilerimizi sorguladım.
Arkadaşlarımız var, dostlarımız,akrabalarımız. Birlikte anları paylaşıyoruz. Yeri geliyor gülüyoruz, şarkılar söylediğimiz oluyor, şakalaştığımız, birbirimize takıldığımız veya saatler boyu karşılıklı içtiğimiz. Birbirimize abi dediğimiz de oluyor kardeşim dediğimiz de. Çünkü öylesine yakın hissediyoruz ve birlikte zaman geçirmekten de büyük keyif alıyoruz.
Acaba gerçekten öyle mi? Gerçekten O kadar yakın mıyız birbirimize? İşte bak tanıdığımız insanlar kendi hayatından vazgeçebilecek bir ruh halindeyken biz onların yanında olamıyoruz. Kendisini soğuk sulara bırakan arkadaşımızı tutup engelleyemiyoruz veya başka bir arkadaşımızın boynundaki ilmeği çözüp çıkaramıyoruz. Belki onların o an göremediği arka kapıyı onlara gösteremiyoruz. Hayatla ölüm arasındaki o saniyelik çizgide hayat tarafına çekemiyoruz.
O zaman nerede kaldı samimiyet? Demekki yüzeysel ilişkiler içinde zaman geçiriyoruz ve sadece kendimiz için iyi olan zamanları yaşamaya çalışıyoruz. Yanımızdakileri yeterince anlamaya çalışmadan. İşte bu samimiyetsiz ilişkiler beni daha çok yalnız olmaya itiyor belki de. En zor , en çok desteğe ihtiyaç duyduğunda yanında olmayacağın biri ile bir iletişim kurmak doğru gelmiyor.
Bu vesile ile bu iki tanıdığımdan da o en zor karar anında yanlarında olup destek veremediğim için binlerce kere özür dilemek istiyorum. Affetsinler her neredelerse.....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder