1.ŞUBAT.2106
İSTANBUL
"Dünyanın en güçlü insanları,en çok yalnız kalabilenlerdir.Henrik Ibsen "
Çekip gidebilmeyi istiyor insan,arkasına hiç bakmadan, arkasındakileri hiç düşünmeden.Hatalarını, günahlarını,sevgilerini,aşklarını,hayal kırıklıklarını bir çırpıda bırakabilmeyi istiyor. Hem de çok tutkulu biçimde istiyor bunu. Hiç birşeyi bu kadar istemediğini hissederek.
Çünkü akılda olmuyor bu bırakmalar beden bir yerlere gitmedikçe. Hep görmeye alıştığın bir hayatı görmeye devam ettiğin sürece bırakmış olmuyorsun. Hep bir şekilde ayağına dolaşıyor o yaşananlar. Hep keşkeleri ve çokça da belkileri cebinde taşıyorsun gittikçe ağırlaşan bir yük olarak. Öyle bir yük oluyor ki her adımda , bir sonraki adımın çok daha zor olacağını biliyorsun.
O yüzden yaşanan her şeyi geride bırakmak için gitmek istiyorsun. Gitme hayallerinin vazgeçilmez dekoru bir sırt çantası ile gitmek istiyorsun. İçinde geçmişe dair bir şey olmayan bir sırt çantası ile. Birkaç defter , bolca kalem, üç beş paket sigara yeter. Acele etmene gerek yok, yavaş yavaş . Hatta belki yürüyerek veya bir bisikletle ,o güne kadar hiç gitmediğin bir yöne doğru ve o güne kadar hiç geçmediğin yollardan geçerek. Öyle yollar ki ; o güne kadar hiç görmediğin türde ağaçlar, çiçeklerle bezenmiş olsun, gördüğün herşey yeni olsun.
Soluklanmak için oturduğun bir kahvede, çayını içerken , nereden geldiğini soranlara , cevabı hatırlayamayacak kadar uzaklaşmak. Nereye varacağını bilmeden gitmek istiyorsun.Varmak istediğin yerle ilgili bir hayalin de olmasın. Sadece o yere geldiğinde "Evet, hayatım boyunca burayı arıyordum, olmak istediğim yer burası işte ! " diyebileceğin yeri bulana kadar gitmek istiyorsun.
Tam o yere geldiğinde sırt çantanı bir kenara fırlatıp, bir taşın üzerine oturup bir sigara yakmak istiyorsun. Ve aklından " Geldim lan iste, ne var ne yok geride bıraktım ve geldim" diye geçirmek istiyorsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder